Ik was op vakantie in Zwitserland. In zo’n prachtig klein hotelletje in Parpan. Het was een oud hotel vol met historie. Niet druk, er waren nog weinig toeristen. Ik kon zien dat het hotel ook andere tijden heeft gekend. De houten trappen met een mooie lambrisering en de brede trapleuningen. Waar je als kind zo mooi van af kunt glijden. De lange gangen en de rode karpetten die op de vloer liggen. De eetzaal met de donkere houten vloer, de lichte wanden, de grote spiegels en schilderijen met beelden van vroegere tijden. De schitterende kroonluchters die boven de grote eettafels een fraai lichtspel brengen. Een eetzaal die vroeger gevuld was met heren in een mooi kostuum en dames in mooie jurken.
Het was rustig in deze tijd van het jaar. De andere gasten waren allemaal ouder dan mijn man en ik. Genieten van de rust, van de stilte, van deze momenten samen met mijn man. Tijdens het diner in de mooie eetzaal, ontmoette ik een vrouw uit Basel. Zij was 87 en kwam al gedurende 44 jaar, ieder jaar een week in het kleine hotel in Parpan. Zij was samen met haar vriendin en hoewel oud zag ik aan haar iets van die vroegere tijden. De tijd dat ze jong was en in een prachtig gewaad in deze eetzaal zat te converseren met mannen die om haar heen zwermden. Ik keek naar haar en zag deze mooie vrouw, nu oud dat wel én nog steeds mooi met jonge ogen.
“Zoals jij nu naar mij kijkt, kijk ik niet zoveel meer in de spiegel” zei ze tegen me. “Van binnen voel ik me net zoals vroeger, van buiten ziet het er zo anders uit”. Ik raakte met haar aan de praat en ze vertelde me over vroeger, hoe ze hier 44 jaar geleden voor het eerst kwam. Ze ging met een gids de bergen in en liep naar boven, skiliften waren er nog niet, om daarna terug te skiën naar het hotel. Ze nam me mee in haar wereld van toen. De eerste skilift die werd geopend, ze wist het nog goed. Hoe bijzonder dit was. Haar wereld van geboorte én verlies. Van samen én alleen. Ik luisterde en zij vertelde, prachtig was het. De volgende dag keek ik anders naar de bergen om me heen. Ik was me meer bewust van het verleden.
Voor het diner van die avond kleedde ik me net iets zorgvuldiger dan anders. Ik maakte me op en deed een mooie jurk aan. De oude vrouw had extra aandacht aan haar kleding besteed. Ze had Spaanse hoge hakken aan en had mooie oorbellen in gedaan. Ik was blij haar weer te zien en vertelde haar over mijn werk. Toen ik na het diner naar boven ging en op de lift wachtte, liep de oude vrouw langs me heen richting de trap. “Lopen is beter”, zei ze tegen me in het voorbijgaan.
De volgende ochtend lag er eindelijk sneeuw. De oude vrouw stond, gekleed in een groen huispak, voor het raam naar buiten te kijken. “Mein schnee” zei ze, terwijl ze met de ogen van een jonge vrouw naar buiten keek. Ik ging naar buiten en vroeg aan haar of zij ook nog naar buiten ging. “Ja, als het stoepje is geveegd.”
Voor Meta
Dit is een verhaal uit mijn verhalenbundel: Voor Meta, de kracht van zachte verhalen. Deze verhalen zijn bedoeld om kracht te geven, om blij te worden, je even stil te laten staan, terug te gaan in de tijd en te genieten van een mooi moment. Te beseffen dat je zaken ook anders kunt bekijken. Het kan je helpen op een moment dat je triest bent, het even niet meer ziet zitten, je open staat voor nieuwe ideeën. Het moment waarop je aangeraakt kunt worden door een verhaal en dan ineens weer nieuwe energie hebt, vrolijker wordt. Je in beweging komt en iets gaat doen wat je al lang van plan was. Verhalen die je een glimlach op je gezicht bezorgen, waar je rustig van wordt.
Alles is mogelijk met verhalen. De verteller is de boodschapper, de lezer de ontvanger. Iedere lezer ontvangt het anders, afhankelijk van hoe zijn of haar antenne is gericht. Een verhaal lezen kan op ieder moment weer anders zijn. De ene keer hoor of lees je het en gebeurt er niets. Een volgend moment word je geraakt, kom je in beweging, gebeurt er iets van binnen. Dat is wel het allermooiste van verhalen. Het verhaal is leidend en volgend tegelijk, want uiteindelijk is de lezer de baas. Hij bepaalt of het verhaal binnenkomt of niet.
Met mijn verhalenbundel: Voor Meta, wil ik de lezer ruimte bieden in hoofd en hart. Ruimte om de wereld om je heen anders te bekijken en te ervaren. Niet omdat de wereld anders is geworden, maar omdat jijzelf met een andere, een open en frisse blik de wereld inkijkt.
Wil jij ook een ruimere blik creëren? Koop dan het e-book Voor Meta!
Geef een reactie