Ik weet zeker dat mijn leven nu er anders uit zou zien als ik dit verhaal niet had gehoord. Het is het beginpunt geweest van mezelf ontdekken, nieuwsgierig zijn, experimenteren, blijven leren en de keus maken om anderen te helpen met ontwikkeling en groei.
Het verhaal werd verteld in een training door een Amerikaan van een jaar of 75, het kan ook zijn dat hij nog maar 60 was. In mijn ogen van toen, zo’n twintig jaar geleden, was het in ieder geval een hele oude, wijze man. Hij vertelde het verhaal over de adelaar en die gaat als volgt:
Een man loopt langs de kant van de weg. Het is een mooie zonnige dag, hij voelt de warmte van de zon op zijn gezicht, hoort de geluiden van de vogels en de insecten om hem heen. Terwijl hij daar zo loopt vindt hij het ei van een adelaar. Hij bekijkt het ei van alle kanten, stopt hem in zijn jaszak en neemt het mee naar huis, naar de boerderij. Daar aangekomen stopt de man het ei in het nest van een broedende kip op het boerenerf. De jonge adelaar komt tegelijkertijd met de kippenkuikens uit, ze groeien samen op. Vele jaren doet de adelaar wat de kippen ook doen. Hij krabbelt in de aarde naar wormen en andere insecten. Hij tokt en kraait. Zo heel af en toe beweegt hij z’n vleugels, vliegt een eindje van de grond. De jaren gaan voorbij, de adelaar wordt ouder. Op een dag ziet hij een schaduw boven zich. Wanneer hij omhoog kijkt ziet hij een prachtige vogel aan de wolkenloze hemel. De vogel zweeft gracieus en koninklijk in de sterke windstroom met nauwelijks een slag van zijn gouden vleugels. Hij ziet de scherpe blik, de kromme snavel, de glanzende gouden veertjes op zijn kop bewegen in de wind. De oude adelaar kijkt vol bewondering toe. “Wie is dat? “ vraagt hij zachtjes. “Dat is de adelaar, de koning onder de vogels,” zegt z’n buurman. “Hij hoort thuis in de lucht, zoals wij op de grond thuishoren – wij zijn kippen.” De adelaar kijkt nog eens omhoog, met een zucht gaat hij weer verder. Hij krabbelt in de aarde op zoek naar wormen en insecten en af en toe tokt en kraait hij. Zo nu en dan beweegt hij zijn vleugels, vliegt een eindje van de grond. Zo leeft hij nog vele jaren en sterft uiteindelijk als een kip.
Wauw, wát een mooi verhaal en hoe treurig tegelijk. Het kan toch niet waar zijn dat je niet beseft dat je een adelaar bent en je zo laat beperken in je vrijheid, in het doen waar je voor bestemd bent. Dat je zo verstrikt kunt raken in vaste patronen en het niet eens meer ziet!
Voor mij was deze metafoor zo indrukwekkend, raakte het me zo, dat ik een coach nodig had om me te helpen begrijpen waar ik mee bezig was. Met mijn achtergrond, ik kom uit een gezin van negen kinderen, een middenstandsgezin, was hard werken en prestaties leveren mijn manier geweest mezelf te laten zien.
Ik beperkte mezelf door op deze manier bezig te zijn. Ik wilde meer plezier beleven aan mijn werk, in mijn relatie en dat soort dingen. Mijn eigen coaching traject was een openbaring voor me. Dat er iemand is die alle aandacht voor je heeft. Die anderhalf tot twee uur naar je luistert. Die goede tips en adviezen geeft. Die je leert ontdekken wat je vaste patronen zijn en hoe je het ook anders kunt doen.
Eén van de mooiste oefeningen vond ik het opschrijven van mijn irreële gedachten. Schrijf eens tien irreële gedachten op, gedachten waarvan je weet dat ze niet waar, niet realistisch zijn. Bijzondere oefening en het meest vreemde was dat ik deze gedachten zo op kon schrijven. Ik wis het dus wel, alleen ik deed er (nog) niets mee. Ik heb de oefening zelf uitgebreid door er alvast reële gedachten tegenover te zetten. Ook dat vloeide als vanzelf uit m’n pen. De stap van het opschrijven naar het ook écht voelen en integreren heeft nog wel een tijdje geduurd. 😊
Weet jij wat jouw irreële gedachten zijn? 🤔
Geef een reactie