Dikkie, m’n grote ragdoll kater loop rustig naast me als we samen aan de wandel gaan. Zijn achterpoten vormen een harige broek en z’n grote donkere staart zwaait heen en weer als ie naast me trippelt. Z’n zwarte snoetje en de helblauwe ogen kijken me liefdevol aan alsof hij wil zeggen: ‘het komt allemaal goed.’
We speuren samen in het gras naar bloemetjes en af en toe strijkt ie met z’n koppie langs m’n benen. Ik zie donkere wolken aankomen. Op de weer-app kijkend zie ik dat het over een half uurtje gaat regenen. We kunnen onze wandeling langs de bietenvelden, die dichtbij het bos liggen, nog afmaken. Plotseling gaat het hard waaien en zie ik de eerste lichtflitsen. Ik draai me direct om en ga richting huis. Na vijf minuten hoor ik de eerste donderklap en voel ik regendruppels in m’n gezicht. Dikkie kijkt me indringend aan alsof hij roept: ‘doe iets.’ Ik pak hem op en sla mijn jas voorzichtig om hem heen zodat ie niet nat wordt. Bij het eerste huis dat ik zie, kringelt de rook uit de schoorsteen. Het is een klein, wit huisje, de gordijnen zijn gesloten. Aarzelend sta ik voor de deur, zal ik aanbellen, of loop ik door. Dikkie piept zachtjes en z’n harige lijfje wordt steeds natter en zwaarder.
Ik druk op de bel en wacht.
Er wordt niet opengedaan, een lichtflits achter me en direct een keiharde donderslag maken dat ik nogmaals een aantal keren op de bel druk. Ik hoor geschuifel achter de deur en als ie langzaam piepend opengaat kijk ik in het gezicht van een klein, tandeloos vrouwtje, haar onderkin steekt ver uit en de rimpels in haar voorhoofd zijn erin gegroefd. Zwijgend kijkt ze me aan en lichtjes hijgend van de inspanning houdt ze haar ogen scherp op me gericht. Ik houd Dikkie stevig in m’n armen en kan geen woord uitbrengen naar dit griezelige, spraakloze vrouwtje. Dikkie maakt een zacht piepend geluidje en steekt een pootje uit naar het vrouwtje dat voor me staat, hij raakt haar wang aan, er verschijnt iets van een glimlach op haar gezicht en haar ogen knijpen lichtjes samen.
“Kom binnen,” hoor ik haar mompelend zeggen. “Het is te gevaarlijk om buiten te blijven.”
Aarzelend zet ik een stapje vooruit de gang in waar ik behoedzaam verder loop om niet te struikelen over de flessen, kranten en andere rommel die er ligt. Dikkie houd ik stevig in m’n armen elkaar beschermend in deze vreemde omgeving. Het vrouwtje schuifelt voor me uit, in haar zwarte kleren en zwarte maillots waar een gat in zit. Langzaam volg ik haar en komen we in de keuken waar een ketel op het vuur staat. “Ga zitten,” zegt ze als ze naar het fornuis loopt en de ketel pakt om theewater op te schenken in de pot die op het aanrecht staat. Met Dikkie op de ene arm, pak ik met m’n andere hand de kranten van de stoel en ga voorzichtig zitten. Dikkie voelt de spanning in m’n lijf en blijft rustig op schoot zitten om mij gerust te stellen. “Wil je een kopje thee?” Ja zeggend en nee voelend, het liefst ga ik er weer vandoor, maar het onweer horend en de flitsen ziend weet ik dat hier blijven het beste voor ons is.
Een kopje wordt uit een kastje gepakt en met een piepend, krakend geluid laat het deurtje merken dat het bijna nooit opengaat. Een zondags kopje en schoteltje komt tevoorschijn, voorzichtig schenkt ze het hete water op het theezakje, waarna ze het zakje in haar eigen oude, gebruikte kopje doet. Schuifelend van het aanrecht naar de tafel zet ze de theekopjes voor ons neer en gaat ze diep zuchtend zitten.
Dikkie kijkt haar aan met z’n grote blauwe ogen en voordat ik hem tegen kan houden, loopt hij over de tafel en gaat vlak voor haar zitten. Z’n kopje strijkt langs haar schouder en voorzichtig zet hij eerst z’n ene pootje en dan z’n andere pootje op haar schoot. Ik houd m’n adem in, het liefst trek ik hem direct weer naar me toe, nu mijn schoot zo leeg aanvoelt. Het vrouwtje laat hem begaan en in haar ogen wordt een glinstering zichtbaar. Een druppel, een traan loopt over haar wang als ze haar hand uitsteekt en hem over z’n koppie aait en over z’n dikke vacht strijkt. “Het is lang geleden dat ik liefde heb gevoeld.”
Wil je meer van dit soort verhalen lezen?
Bestel dan m’n e-book Voor Meta, de kracht van zachte verhalen.
Geef een reactie