Mijn eerste les in kwetsbaar zijn was heftig.
Vol onbegrip kijk ik hem aan, zijn felle woorden voelen niet fijn. Ik heb het dus helemaal fout gedaan? Het is de eerste keer dat ik een strategie dag van het MT meemaak en ik ben nog steeds boos én verdrietig. Mijn man slaat z’n arm om me heen: ‘je moet nooit huilen, daar maken ze misbruik van.’ Ik ga niet met hem in discussie, daar heb ik de puf niet voor. Stil ga ik op de bank zitten, zet de TV aan; ik kijk wel maar zie niets. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Wat moet ik nu morgen doen als we verder gaan met het overleg?
Ik denk aan vanmiddag, met zijn elfen rond de grote vergadertafel, spraken we over de toekomst van het bedrijf. Ik luisterde vooral, voor mij was het allemaal nieuw, ik was net drie maanden manager van deze nieuwe afdeling, in mijn eerste leidinggevende baan. Ze spraken over een nieuwe reorganisatie. ‘Sonja, wat vind jij van de nieuwe plannen, ik heb jou nog niet gehoord,’ zei Jan ineens. Alle mannen keken me aan. Ik kon geen woord uitbrengen, ik slikte en deed mijn best rustig te blijven en antwoord te geven. Het lukte me niet, ik begon te huilen en kon niet praten. Jan staakte het overleg, hij nam me mee naar de directiekamer waar we samen aan de tafel gingen zitten. Stoppen met huilen lukte me niet. ‘Het gaat niet om mij,’ zei ik snikkend. ‘Ik vind wel wat anders, ik red me wel, maar dit kun je ten opzichte van de medewerkers gewoon niet maken,’ en sloeg tegelijkertijd met mijn vuist op tafel. Jan zei dat ik me niet té druk moest maken en dat we morgen verder zouden praten.
Maar hoe ga ik morgen verder? Hoe kan ik die huilbui verklaren en weer meedoen? Dit zijn de vragen die me bezighouden de rest van de avond. Langzaam wordt het rustiger in m’n hoofd. Mijn emoties zijn mij de baas geworden. Ik heb de toekomstige reorganisatie in m’n hoofd zó groot gemaakt alsof we morgen al gaan beginnen. Nu ik rustiger ben weet ik ook wel dat een plan maken niet hetzelfde is als een plan uitvoeren. De volgende ochtend ben ik vroeg wakker. Ik weet wat ik ga doen. Nu eerst snel douchen en ontbijten zodat ik op tijd op het werk ben en Jan kan spreken voordat het overleg begint.
‘Jan heeft gebeld, of je direct bij hem wil komen,’ zegt m’n secretaresse zodra ik het kantoor binnenstap. Ik loop rustig naar boven en kan meteen doorlopen. Hij kijkt me glimlachend aan. ‘Ga zitten, hoe gaat het nu met je?’ ‘Het gaat goed. Ik kan weer meedoen, ik heb het gisteren te groot gemaakt, het overviel me en ik kan er nu met afstand naar kijken. Ik wil bij de start van het overleg graag als eerste het woord om uitleg te geven.’
Jan geeft mij het woord bij de start van de tweede dag. Ondanks de spanning in mijn lijf is mijn stem rustig als ik zeg dat ik weer mee kan doen. Je moet nooit je emoties laten zien.
Waarom is er nooit meer iemand op teruggekomen, is de vraag die je wellicht hebt. De reden is dat ik er zelf op terug ben gekomen, na er een nachtje over geslapen te hebben. Ik heb uitgelegd wat er was gebeurd en dat het nu weer oké was. Het lukt niet altijd om je emoties uit te schakelen, of om niet overweldigd te raken door je emoties. Wat je wel altijd kunt doen is ervoor zorgen dat het niet na suddert, door je verantwoordelijkheid te pakken en er rustig op terug te komen. Als jij het zelf doet, hoeft een ander het niet meer te doen.
DE KRACHT OM KWETSBAAR TE ZIJN
Omgaan met emoties en spanningen op het werk, met reflecteren op je eigen gedrag en persoonlijk leiderschap tonen, betekent kwetsbaar durven zijn. Alleen maar stoer en sterk zijn, doen alsof je alles al weet, daar help je jezelf niet mee.
Kwetsbaar durven zijn? Hoezo, persoonlijk leiderschap betekent toch weten wat je kunt en wilt, en zelf de regie nemen? Het antwoord is ja, én nee. Persoonlijk leiderschap betekent óók jezelf kwetsbaar kunnen en durven opstellen. Waarom? Het simpelste antwoord is: omdat je, als je een nieuwe functie hebt bij een andere organisatie, of als je intern van functie bent veranderd, je nog niet alles kúnt weten. Door jezelf kwetsbaar op te stellen geef je anderen de kans om jou te helpen, wat ze vaak met plezier doen.
WAAROM ZOU JE KWETSBAAR WILLEN ZIJN?
We zijn bijna allemaal groot geworden met het idee dat jezelf kwetsbaar opstellen, je emoties laten zien, een teken van zwakte is. Het is dan ook niet per se makkelijk, dat geef ik direct toe. Je durft het vaak niet, omdat je bang bent gekwetst te worden, bang dat een ander misbruik maakt van je openheid. Het klopt ook dat dit kán gebeuren, vandaar dat je kwetsbaar moet zijn met je hart én je verstand. Alleen maar je emoties eruit gooien, of het nu verdriet, woede of onmacht is, lucht misschien wel op, maar werkt vaak tegen je.
Emoties ervaren, én leren er van een afstandje naar te kijken, dat is belangrijk.
- Wat gebeurt er?
- Wat voel ik nu op dit moment?
- Waarom word ik zo geraakt?
- Wat betekent dit voor mij en wat heb ik nodig van de ander?
De antwoorden op deze vragen zijn gevoelens en gedachten die je prima met anderen kunt delen. Dit wordt gewaardeerd en gerespecteerd, is mijn ervaring. En zo niet: trek het je niet aan. Het zegt meer over die ander dan over jou. Je bent in ieder geval eerlijk naar jezelf en dat geeft een goed gevoel, toch?
DE VOORDELEN VAN KWETSBAAR DURVEN ZIJN:
- Duidelijkheid scheppen voor jezelf en anderen, door te laten zien en horen wat er in je omgaat en wat belangrijk voor je is.
- We zijn allemaal kwetsbaar als mens, en door jezelf te laten zien nodig je de ander uit dit ook te doen. Zo zorg je voor verbinding.
- Wanneer je laat zien wat er bij jou speelt, stel je de ander in staat jou te helpen of rekening te houden met jouw gevoelens.
- Zeggen dat je iets niet weet, zorgt ervoor dat anderen ideeën met je delen om tot een oplossing te komen.
- Een fout toegeven is laten zien dat je menselijk bent. Van fouten maken kun je leren.
- Zeg het vooral als je iets moeilijk of spannend vindt. Door het gewoon uit te spreken ontspant je lichaam, en creëer je ruimte voor jezelf.
Wil je meer lezen over kwetsbaar durven zijn en jezelf coachen in persoonlijk leiderschap?
Geef een reactie