“Bent u een beetje zenuwachtig?”, vraagt de assistente in het ziekenhuis, terwijl ik op de operatietafel lig. “Nee, zenuwachtig niet, ik weet wat er gaat gebeuren. Ik ben meer boos en lig hier met frisse tegenzin.”
Opnieuw een plekje bij m’n oog dat weggehaald moet worden. Waarschijnlijk weer een plekje dat huidkanker kán worden. Het operatietje verloopt goed, slechts één hechting, hechtpleister, watje tegen het bloeden en daar een huidkleurige pleister bovenop.
Zo loop ik het ziekenhuis uit en ben me heel bewust van die pleister op m’n gezicht. Er is niemand die vraagt: ‘goh, wat heb jij nou?’ Niet in een winkel, niet waar ik ergens koffiedrink. Niemand.
Er komen allerlei vragen bij me op.
- Ben ik nu opgelucht of teleurgesteld dat niemand het aan me vraagt?
- Durven ze het niet, omdat ik iets uitstraal van: ‘waag het niet mij te vragen wat er aan de hand is!’
- Zien ze het wel, of valt het helemaal niet op?
- Zou ík een vreemde vragen wat er aan de hand in een zelfde soort situatie?
Ik denk het niet. Wat de reden hiervoor is? Ik kom in iemands persoonlijke levenssfeer. Ik stel wellicht een vraag die pijnlijk is én misschien nog wel belangrijker, ik krijg wellicht een antwoord dat ik niet verwacht en hoe dan verder. Heb ik wel tijd om een langer gesprek te voeren met iemand? Kan en wil ik dit wel met die persoon op dat moment? Allemaal overwegingen en keuzemomenten die in een split second voorbij komen.
Wat de reden is dat ik dit met jullie deel? Leidinggeven betekent vooral aandacht hebben, belangstelling tonen, vragen stellen hoe het gaat.
Als jou iets opvalt bij je medewerker wat nieuw is, wat je nog niet eerder hebt gezien? Stel er dan een vraag over, toon interesse. Als je een antwoord krijgt, vraag hier op door, zodat je nog beter weet wat hij of zij anders doet en waarom. Wat de overwegingen zijn, waar hij of zij blij mee is.
Het is een kwestie van, actief leren zien en luisteren, een open vraag stellen en doorvragen. Toch doen leidinggevenden dit niet zo vaak. Waarom is dat, vraag ik me af? Ik denk dat ik het weet: tijdgebrek op dat moment.
Voordat je een vraag stelt gaat er een keuzemoment aan vooraf en allerlei gedachten die door je heen schieten zoals:
- Als ik nu een vraag stel, heb ik dan wel tijd voor een antwoord?
- Stel dat er een antwoord komt dat ik niet verwacht, hoe ga ik dan verder?
- Heb ik wel tijd voor een langer gesprek op dit moment?
Dít keuzemoment daar gaat het volgens mij om. Je hier bewust van worden en actief mee omgaan.
Onderstaand een korte checklist om te gebruiken in dit soort situaties:
- Er valt je iets op in het gedrag van een medewerker waar je nieuwsgierig naar bent, waar je meer van wilt weten.
- Keuzemoment: ga ik nu een vraag stellen, heb ik voldoende tijd en aandacht beschikbaar en de rust om dit te doen?
- Zo ja: stel de vraag en wees oprecht nieuwsgierig en belangstellend, neem er de tijd voor.
- Zo nee: maak een notitie voor jezelf in je agenda, plan het in op een rustiger moment, op korte termijn, om je medewerker te spreken.
- Stel een open vraag die de medewerker de ruimte geeft om te vertellen. Vragen die beginnen met wat, waar, wanneer, hoe.
- Vraag door op de antwoorden, wees nieuwsgierig naar overwegingen, gedachten en gevoelens.
- Rond het positief af door een compliment te geven.
Veel succes met kiezen en leuke gesprekken voeren!
Geef een reactie